Wieś położona w dolinie Soły, na jej prawym brzegu, 300 m n.p.m. Najwcześniejsza pisana wzmianka o niej pochodzi z 1455 r. Do połowy XV wieku wieś znajdowała się w księstwie oświęcimskim, a od połowy tegoż wieku w rękach królów polskich.
XVIII-wieczne źródła podają, że znajdował się tu zdemolowany i opustoszały zameczek oraz liczne stawy rybne, które Bielanie obsługiwali w ramach obowiązków pańszczyźnianych. Po rozbiorze Polski pod koniec XVIII wieku dobra królewskie wyprzedano prywatnym właścicielom. Bielany przypadły Karolowi Wacławowi Larischowi, a po jego śmierci synowi, Karolowi Józefowi, aktywnemu działaczowi politycznemu. W XX wieku majątek przejęli Rudzińscy. Od 1930 r. były własnością braci Andrzeja, Edwarda i Mariana Rudzińskich.
Na uwagę zasługuje piękny kościół w stylu józefińskim. Inicjatorką budowy była Zofia z Małachowskich Duninowa, starościna zatorska (zm. 1794), która po swojej śmierci zapisała „na wymurowanie kościoła, w pomienionej wsi Bielanach” 18 tysięcy złotych polskich, które kazała przekazać do rąk jej kuzyna – Piotra Małachowskiego, wojewody krakowskiego. W 1808 roku zapis ten wzrósł do 21 tysięcy złotych. Wykonawczynią woli Duninowej stała się dopiero po latach hrabina Tyszkiewiczowa, ówczesna dziedziczka Zatora. Po tym roku rozpoczęto prace nad budową kościoła, które trwały do 1826 roku. Do nowej świątyni przeniesiono dawne wyposażenie. Konsekracji dokonał Franciszek Pisztek 16 maja 1833. Budowę wieży na fasadzie zakończono dopiero w 1869 roku staraniem proboszcza Andrzeja Pleszowskiego.
